Langzaam beweeg ik mijn hoofd mee op de maat van de muziek. Drums, gitaren en mijn favoriete liedteksten. Maar terwijl mijn hoofd doet alsof het geniet van de muziek, denkt mijn lijf daar nét even anders over. Tussen alle mensen in het donker, zoek ik onderin de tas naar dat pak stroopwafels. Het lijkt eindeloos te duren, voordat ik eindelijk twee stroopwafels mijn mond in kan schuiven. Hè, hè, eindelijk suiker. Terwijl mijn kaken de laatste stukjes vermalen, richt ik mij weer op het podium in de verte waar Bløf de laatste tonen speelt van hun eerste nummer deze avond.
Concert at Sea 2018. Maanden verheugde ik me erop. Zon, zee, strand, bier, muziek: alles om de zomer perfect in te luiden. Het leukste vooruitzicht: twee uur lang Bløf, terwijl de zon ondergaat, als afsluiter van mijn favoriete festival. Maar na twee dagen rondstruinen over de Brouwersdam, meedansen met Guus Meeuwis en keihard meezingen met Di-rect met een biertje in mijn hand, vindt mijn lichaam het mooi geweest. “Stilzitten, NU!” lijkt het te willen roepen.
Twee stroopwafels later is mijn bloedsuiker ruim gestegen. Van 3,2 mmol/L naar 3,6 mmol/L. Even ter informatie: bij een waarde boven de 4,5 kom ik altijd weer een beetje tot leven en van een stroopwafel schiet ik normaal gelijk naar een waarde van 14,0 mmol/L. Maar niet vandaag. Nog een stroopwafel dan maar, want stilzitten tijdens een optreden van Bløf: no way.
Twee colaatjes en een fruitreep later, ben ik eindelijk minder duizelig. Op mijn pomp verschijnt langzaam een prachtige 4,2 mmol/L. Daar doe ik het voor vandaag. Ik had dit weekend ook thuis kunnen zitten, bang voor de gevolgen van een weekend zingen, bier drinken en onregelmatig eten. Tussen de schijnbare veiligheid van de witte muren van ons huis met een koelkast vol eten dat mijn lichaam kent. Maar dit weekend heb ik gezongen, gedanst, gegeten en gedronken: drie stroopwafels, twee colaatjes en een fruitreep. Ik heb genoten. Spijt heb ik morgen maar.