Ik heb de hele avond een berg beklommen. In rap tempo steeg ik tot grote hoogte naar een plek waar ik nooit had willen zijn. Toen ik eenmaal boven was, moest ik ook weer naar beneden. Een eindeloze reis waar ik de hele nacht over heb gedaan. Een eindeloze daling, totdat ik weer op de plek was waar ik hoorde. “Ik heb een berg beklommen.” verder lezen
Drie weken zijn voorbijgevlogen. Vier keer een sensor vervangen, ongeveer dertig keer een alarm gehad (dat viel dus best mee), één telefoontje naar de leverancier, drie mailtjes naar het ziekenhuis en achthonderdzesendertig keer kijken naar die prachtige grafiekjes die mijn pomp continu produceert. Een woeste informatiestroom die mij de eerste dagen compleet overspoelde, toen veranderde in een sloot die uitgebaggerd moest worden en inmiddels een kabbelend riviertje is dat mij laat zien waar het beter kan en waar het beter moet.“Suus aan de sensor: het gaat vooruit.” verder lezen
Het is bijna zover. De dag dat ik de sensor krijg. Een diepe wens voor veel diabeten, op dit moment voor mij toch vooral een heel spannend vooruitzicht. Het boekje wat ik moet lezen ter voorbereiding wacht al een paar dagen op de kast, totdat ik het vol vertrouwen opensla. Maar misschien moet ik wel accepteren dat het starten met de sensor vooral gepaard gaat met heel veel twijfels.“Suus aan de sensor: een eeuwige strijd.” verder lezen
Het is donderdag 21 december. De donderdag voor Kerst. De telefoon gaat. “Met Daniëlle, diabetesverpleegkundige.” Had ik een afspraak? Nee. Oei. Dat betekent meestal niet veel goeds. “Ja, ik heb goed nieuws voor je”, praat ze verder. Mijn hart maakt een sprongetje. “We kregen goed nieuws van de leverancier.” Dat kan maar een ding betekenen. “Je kan beginnen met de sensor.” Yes! Eindelijk!“Suus aan de sensor: ga je mee op reis?” verder lezen
