“Van een hyper raak je in coma, van een hypo ga je dood.” Zo, steek die maar in je zak. Acht jaar oud, bijna negen, en net de diagnose diabetes type één.
Even voor de duidelijkheid: een hyper is een te hoge bloedsuiker. Je krijgt veel dorst, plast veel, hebt een slechte concentratie of bent sterk vermoeid. Een te hoge bloedsuiker, die niet behandeld wordt, kan inderdaad leiden tot een coma. De manier waarop patiënten met diabetes type één vaak het ziekenhuis inkomen. Zonder dat ze het wisten functioneerde hun lichaam niet meer, waardoor ze onverwacht in coma op een brancard met toeters en bellen het ziekenhuis in gereden worden.
Een hypo is het tegenovergestelde, een te lage bloedsuikerwaarde. Te weinig suiker in je bloed, door sport of een te grote hoeveelheid insuline. Je wordt duizelig, krijgt honger of je kan niet meer goed reageren. Mijn kinderarts, toen ik acht jaar oud was en net de diagnose diabetes had, meldde het me gelijk: aan een hypo ga je dood.
En precies dat blijkt nu, ruim tien jaar later, mijn grootste probleem te zijn. Mijn angst voor hypo’s. Mijn angst voor… de dood. Want aan een hypo ga je dood, dus kan je beter wat hoger mikken. Liever een waarde van 14,0 dan 5,2. Maar juist die 5,2 is zo mooi, en die consequente 14,0 maakt je lichaam op den duur kapot. Maar naar die lange termijn keek ik nooit.
Tot ruim een maand geleden. Na redelijk wat gevloek en getier op die rottige sensor, zag ik de waarde er plots in. De sensor stopt mijn insulinetoediening namelijk, als een te lage bloedsuiker dreigt. Die veiligheid, die zekerheid. Ik had niet gedacht dat gevoel nog te kennen.
Ja, ik heb redelijk wat gescholden op die sensor, als mijn hele nachtrust er weer eens aan ging. Maar nu alles een beetje geland is, kom ik tot rust. Ik heb vertrouwen. Mijn angst is niet verdwenen, zal dat ook nooit doen. Maar een beetje doodsangst is gezond, net zoals keurige waardes tussen de 4,0 en de 8,0. Omdat ik ook op de langere termijn nog niet dood wil.
Blijf maar keurig tussen de 4 en de 8. Bij het geven van het leven hebben we ook de dood gekregen. Maar voor jou nog lang niet! Geniet van het leven ook met de sensor en hoop dat er nog meer innovatieve oplossingen worden bedacht voor jou, en alle andere mensen!
Dank je wel 🙂
Mooi geschreven Suzan. Best een beangstigend idee. Zeker voor een kind. Ik wens je in ieder geval een mooi, leuk en lang leven!
Bedankt voor je lieve woorden 🙂