Vanuit de vrachtwagen die rechts naast ons rijdt, zie ik de chauffeur met een schuin oog naar beneden kijken. Ja, ik weet dat het er niet normaal uitziet. Maar serieus: kijk gewoon even de andere kant op en bemoei je met je eigen zaken. Laat me. Laat me gewoon even mijn ding doen.
Terug naar een paar uur geleden. ‘s Ochtends in de trein bel ik met Medtronic, de leverancier van mijn sensor. “Ja, dan wil ik u adviseren een nieuwe sensor te plaatsen, mevrouw”, hoor ik aan de andere kant van de lijn. Kut. De dag is net begonnen. Ik kan niet zomaar naar huis. Plons. Daar valt mijn dag in het water.
Maar gelukkig krijg je door de jaren steeds meer diabetes-oplossend vermogen. Dus ik besluit de huidige sensor, die niet meer werkt, af te koppelen en regel dat ik die middag, als ik opgepikt word met de auto, een nieuwe sensor kan plaatsen.
En dat maakt dus dat ik die middag op de snelweg in de meest onhandige positie op de meest handige manier een nieuwe sensor probeer te plaatsen. Als alles een paar minuten later aangesloten is, werkt en na iets langere tijd de grafiek weer op mijn pomp verschijnt, weet ik dat mijn snelwegtaferelen niet voor niets zijn geweest. Je doet soms gekke dingen.
En wij vinden dat niet raar. Dat vinden wij alleen maar heel bijzonder.