Het is donderdag 21 december. De donderdag voor Kerst. De telefoon gaat. “Met Daniëlle, diabetesverpleegkundige.” Had ik een afspraak? Nee. Oei. Dat betekent meestal niet veel goeds. “Ja, ik heb goed nieuws voor je”, praat ze verder. Mijn hart maakt een sprongetje. “We kregen goed nieuws van de leverancier.” Dat kan maar een ding betekenen. “Je kan beginnen met de sensor.” Yes! Eindelijk!
Oké, even terug. Want er is een grote kans dat je van dit alles niets begrijpt. In september was ik voor een controle in het ziekenhuis. Het ging zo ongeveer hetzelfde als alle controles de afgelopen vier jaar: “Het gaat niet heel slecht, maar het kan zeker beter.” In ziekenhuistaal betekent dit eigenlijk: het gaat helemaal niet goed, maar we begrijpen dat het lastig is.
Na zo’n bezoek aan het ziekenhuis schiet ik meestal een week of twee in stressstand, waarbij alles wat ik doe verkeerd is, ik alles onder controle wil houden, met niets als resultaat. Maar deze keer was het anders. Doordat ik in de zomer vier keer last had van migraine als gevolg van te lage bloedsuikers in de nacht, kwam ik in aanmerking voor een sensor. Een sensor: de oplossing voor al uw problemen.
Even een korte uitleg. Elke dag moet ik vier keer mijn bloedsuikers meten, maar met die paar keer meten krijg ik mijn diabetes de afgelopen tijd niet goed geregeld. Een sensor is een klein infuusje dat de hele dag door mijn bloedsuikers gaat meten. Al mijn waardes kan ik vervolgens terugzien in een grafiekje. 100% beschikbare gegevens = meer mogelijkheden om controle te hebben. Dat ik in aanmerking kom voor een sensor, was dus voor mij ontzettend goed nieuws.
Nadeel: door een wijziging in de regelgeving kregen afgelopen jaar veel meer mensen recht op een sensor. De fabrikanten konden die vraag niet aan, wat betekende dat er voor mij geen sensor beschikbaar was. Tot de donderdag voor Kerst. Langzaamaan kunnen steeds meer mensen weer aan de sensor, omdat die weer beter beschikbaar is.
Diabetes is een eindeloze reis. Je komt nooit op je eindbestemming aan, maar pakt telkens weer een onontdekt gebied. De sensor is niet mijn volgende tussenstop, maar het begin van een nieuwe reis. Een waarop ik nieuwe dingen ga ontdekken, moeilijke momenten mee ga maken, maar hopelijk ook steeds beter in mijn vel ga zitten. Vanaf vandaag neem ik jullie graag mee op deze reis. Dit is pas het begin. Over tien dagen krijg ik daadwerkelijk de sensor. Ik kan niet wachten tot mijn volgende stukje van de diabetesreis begint.
Eén antwoord op “Suus aan de sensor: ga je mee op reis?”