Mijn hoofd voelt duf, nog niet wakker voor de dag die aangebroken is. Sleutel in het slot, achterlicht aan. Slaperig manoeuvreer ik mijn fiets de schuur uit, de donkerte van de vroege ochtend in. Een ochtend die steeds donkerder wordt, naarmate de winter dichterbij komt. Niet veel later zit ik, net als alle eerdere vroege ochtenden, op de fiets richting het station. Toch voelt het deze keer anders.

Ik krijg de kriebels van de bomen die in hun donkere gedaante één stevige muur langs de weg vormen. De weg waarover ik fiets, blijkt keer op keer automobilisten uit te dagen heel dicht langs mij op te rijden. De verkeersborden in de verte vervorm ik tot mensen, totdat ik zo dichtbij ben dat ik zie dat ik de bebouwde kom weer heb bereikt.

Inmiddels is mijn hartslag hoger, door de heuvel die ik op ben gefietst, maar ook door de angst, die zich blijkbaar vanuit mijn tenen een weg naar boven heeft gebaand. Wekenlang had ik nergens last van, tot deze ochtend. Is er iets veranderd? Ja.

“Altijd even een berichtje
sturen als je er was”

 

Er is iemand verdwenen. Onverwacht. Langzaam sluit het web van verhalen en geruchten zich en ontstaat er een clou, een waarheid, die niemand eigenlijk wil horen. Ik ook niet. Ik houd namelijk niet van een wereld waarin een jonge vrouw verdwijnt. Waarin je ’s ochtends niet op de fiets naar je werk, je studie of een andere bestemming kan rijden.

“Niet alleen naar huis fietsen, hè!” spookt er door mijn hoofd. Hoe vaak heeft mijn moeder me dat niet verteld, als ik in de avonduren met vriendinnen afsprak. Altijd even een berichtje sturen als je er was. De hoop op een veilige thuiskomst later die avond, maar ook het vertrouwen. Maar vertrouwen dat je veilig thuiskomt, blijkt deze weken plots naïef.

In de verte zie ik de lichten van het treinstation opdoemen. De nachtelijke donkerte maakt plaats voor een mager herfstzonnetje dat de dag verwelkomt. Vanavond fiets ik vlak voordat het donker wordt weer naar huis. En kom ik veilig thuis. Gewoon zoals het altijd zou moeten zijn.