Ik heb de hele avond een berg beklommen. In rap tempo steeg ik tot grote hoogte naar een plek waar ik nooit had willen zijn. Toen ik eenmaal boven was, moest ik ook weer naar beneden. Een eindeloze reis waar ik de hele nacht over heb gedaan. Een eindeloze daling, totdat ik weer op de plek was waar ik hoorde.
Goh, Suus, zo poëtisch vandaag? Ja, een beetje. Want natuurlijk heb ik geen berg beklommen. Gisteravond kreeg ik gewoon totaal geen grip op mijn bloedsuikerwaardes. Ze bleven maar stijgen, eindeloos. Zonder dat ik het wilde, klom ik naar boven, hoger en hoger, zonder dat de top in zicht kwam.
En het duurde dus een hele nacht, voordat mijn waardes weer in de buurt van een keurige 6,0 mmol/L kwamen. Allemaal terwijl ik rustig en vredig lag te slapen in mijn warme bed. De route van mijn reis de volgende ochtend prangend zichtbaar op het scherm van mijn insulinepomp. In mijn dromen heb ik in grafiekvorm mijn eigen berg getekend op dat kleine, felverlichte schermpje.
Ik loog in het begin van dit verhaal. Ik beklom geen hele berg. Maar op het moment dat ik mijn ogen ’s ochtends opensla, voelt het precies alsof. Doodop van de nachtelijk reis in bloedsuikerdromenland. Ik draai me nog even om. Ik ben nog niet klaar voor de dag. Ik heb namelijk gisteravond een berg beklommen.