Categorie: Gewoon leven

Geplaatst op

Zullen we vriendjes zijn?

IJskoude voeten, dik vest aan, laptop op schoot, op de bank, televisie aan op NPO1. Vanuit mijn ogen volg ik wat er gebeurt op tv, terwijl ik ondertussen aan het werk ben. Plots klinkt er luid applaus. Ik zie iemand met tranen in zijn ogen in zijn handen klappen. “Een moment om kippenvel van te krijgen”, noemt de commentator het. En diep van binnen maakt mijn hart een klein sprongetje. “Zullen we vriendjes zijn?” verder lezen
Geplaatst op

Depressief? Ze heeft altijd wel iets.

“Ik geloof wel dat ze depressief is, maar ze heeft altijd wel iets.” Ik knipper met mijn ogen. Het is nog vroeg. Heb ik dit echt goed gehoord? “Ja, het is ook zo’n meisje dat altijd anders is. Dat je altijd denkt: er is iets mis.” Ik heb het goed verstaan. Terwijl de twee vrouwen achter mij verder kletsen, groeit bij mij het onbegrip. “Ik geloof wel dat ze depressief is, maar ze heeft altijd wel iets.” Het blijft als een mantra hangen in mijn hoofd.

“Depressief? Ze heeft altijd wel iets.” verder lezen

Geplaatst op

“Niet alleen naar huis fietsen, hè?”

Mijn hoofd voelt duf, nog niet wakker voor de dag die aangebroken is. Sleutel in het slot, achterlicht aan. Slaperig manoeuvreer ik mijn fiets de schuur uit, de donkerte van de vroege ochtend in. Een ochtend die steeds donkerder wordt, naarmate de winter dichterbij komt. Niet veel later zit ik, net als alle eerdere vroege ochtenden, op de fiets richting het station. Toch voelt het deze keer anders. ““Niet alleen naar huis fietsen, hè?”” verder lezen
Geplaatst op

Geluk kun je zoeken én vinden.

In een rijtjeshuis, met een speeltuin voor de deur, woont een Irakees gezin. Vader, moeder en twee prachtige dochtertjes. In 2011 gevlucht, als Christenen, uit Irak. Daar waar geen toekomst meer was, door het gevaar van de Islamitische bezetting. Op weg naar een beter bestaan in Europa. Wat volgde was een barre tocht van ruim een week door Europa, precieze bestemming onbekend.

“Geluk kun je zoeken én vinden.” verder lezen