Categorie: Gewoon diabetes

Geplaatst op

Voor even geen diabetes door Bløf

Langzaam beweeg ik mijn hoofd mee op de maat van de muziek. Drums, gitaren en mijn favoriete liedteksten. Maar terwijl mijn hoofd doet alsof het geniet van de muziek, denkt mijn lijf daar nét even anders over. Tussen alle mensen in het donker, zoek ik onderin de tas naar dat pak stroopwafels. Het lijkt eindeloos te duren, voordat ik eindelijk twee stroopwafels mijn mond in kan schuiven. Hè, hè, eindelijk suiker. Terwijl mijn kaken de laatste stukjes vermalen, richt ik mij weer op het podium in de verte waar Bløf de laatste tonen speelt van hun eerste nummer deze avond. “Voor even geen diabetes door Bløf” verder lezen
Geplaatst op

Suus aan de sensor: dansjes doen

“Ik was zo enthousiast dat ik de arts er ook even bij gehaald heb.” Mijn diabetesverpleegkundige zit tegenover me te stralen als een zonnetje op een zomerse dag. Ik had een goed gevoel, maar de woorden “dit succesje wilde ik vieren met de anderen van het medisch team” had ik niet aan zien komen. een warm gevoel maakt zich meester van mij. Ik kan het wel. Eindelijk kan ik het. na jaren kan ik een goede diabeet zijn.

“Suus aan de sensor: dansjes doen” verder lezen

Geplaatst op

Suus aan de sensor: update!

Zo. Dat was alweer een tijdje geleden. Schrijven over dat kleine champignonnetje dat 24 uur per dag op mijn buik geplakt zit. Maar daarom: tijd voor een update. Want het is een spannende week. Althans, zo voelt het. Volgende week is het D-day: het eerste moment waarop gecheckt wordt wat het resultaat is van drie maanden sensor. Duimen, duimen, duimen voor een positieve uitslag.

“Suus aan de sensor: update!” verder lezen

Geplaatst op

Suus aan de sensor: het gaat vooruit.

Drie weken zijn voorbijgevlogen. Vier keer een sensor vervangen, ongeveer dertig keer een alarm gehad (dat viel dus best mee), één telefoontje naar de leverancier, drie mailtjes naar het ziekenhuis en achthonderdzesendertig keer kijken naar die prachtige grafiekjes die mijn pomp continu produceert. Een woeste informatiestroom die mij de eerste dagen compleet overspoelde, toen veranderde in een sloot die uitgebaggerd moest worden en inmiddels een kabbelend riviertje is dat mij laat zien waar het beter kan en waar het beter moet. “Suus aan de sensor: het gaat vooruit.” verder lezen
Geplaatst op

Ik weet niet beter.

“Ik ben eenendertig en heb dertig jaar diabetes”, vertelt de man vooraan de zaal. Sportief type, getrouwd en diabeet. Geroezemoes rommelt door de zaal. “Hij weet dus eigenlijk niet beter”, hoor ik twee rijen voor me. Nee. Als je vanaf je eerste jaar diabetes hebt, ben je weinig anders gewend. Je weet niet beter. Dat zal het dan ook wel makkelijker maken… “Ik weet niet beter.” verder lezen
Geplaatst op

Ik ben mens.

“Wie van jullie hier heeft diabetes? Of een kind, ander familielid, vriend of vriendin met diabetes?” Als een geregisseerde wave gaan alle handen in de zaal omhoog. Joh. Een diabetes-informatieavond. Ik kijk om me heen en wordt er weer even aan herinnerd: er zijn er meer van deze soort. “Ik ben mens.” verder lezen
Geplaatst op

Suus aan de sensor: slapeloze nachten.

Pfff… Zo. De eerste week zit erop. De neiging om die sensor in de prullenbak te smijten, mijn insulinepomp van mijn lijf te trekken en gewoon in bed te blijven liggen met de gordijnen dicht, heb ik weten te onderdrukken. De sensor zit nog steeds, de insuline stroomt soepel mijn lijf binnen en ik zit achter mijn laptop dit verhaaltje te typen. So far, so good. “Suus aan de sensor: slapeloze nachten.” verder lezen